Odkąd dowiedziałam się, że będe miała Syneczka wszyscy dzwonia gratulują, przynoszą niebieskie ubranka, to wszystko bardzo bardzo miłe, ale przypomina mi to o pewnej historii z pracy...
Na porodówke przyjęłam szczęśliwą mamę wraz z mężem u boku i torbami dla mamy i dziecka, po zawartności torby od razu było wiadomo, że narodzi sie dziewczynka. Mama szczęsliwa, świergocząca, nie mogła doczekać się swojej zdrowej córeczki. Sam poród wspominam wspaniale, mam pieknie ze mną współpracowała, pięknie parła, poród poszedł w 3 godziny od przyjęcia. BYł lekki i przyjemny dla obu stron...
I dochodzi do samego wyjęcia dziecka... Pierwsze co rzuca się w oczy mi i lekarzowi to śliczny siusiaczek, więc pomyłka jej ginekologa murowana... Nie dość, że chłopaczek to widoczne od razu cechy dziecka z trisomią chromosomu 21. czyli zespół Downa. Lekarz nie podał mamie dziecka, ja je zważyłam, umyłam, oceniłam w skali Apgar...
Doszło do momentu, w którym zbliżył sie tata i SZOK, "mamy syna" -mówi. Mama zdenerwowana, że jak to? Dlaczego? Gdzie jej córeczka? Po chwili tata po naszych minach i po wyglądzie dziecka zauważa, że coś jest nie tak. Lekarz informuje rodziców o stanie dziecka, o wadzie genetycznej. Tata płacze, mama nic, kszty wzruszenia, zero łez. Mówi spokojnym głosem gdy podchodze do niej z dzieckiem : "To nie moje, zabierzcie je i nawet mi nie pokazujcie, oddajcie moja sliczną córeczkę"
Rodzice nie wzięli dziecka ze szpitala, zaskarżyli mnie i lekarza o podmianę dziecka, byłam w sądzie. Tam dowiedziałam się, że dziecko w 12 tyg miało prawidłową przezierność karkową i nic nie wskazywało na to, że będzie chore.
Filipek do dziś jest w Domu Dziecka. Nikt go nie adoptował.
Biedactwo :( Niewiem jak mozna byc tak bezdusznym rodzicem :/ Wnioskuje, ze to nie bylo ich upragnione malenstwo :/
swojä drogä, dziwi mnie tak jak jole z tym rozpoznaniem plci. Ja juz w 20 tc. z cörkä mialam 100% pewnosc ze dziewczynka, to bylo widac jak na dloni! Wczoraj na USG gin. pokazal nam siusiorka i tez nie idzie sie pomylic! Ja slepa, ktöra nie wziela ze sobä okularöw nawet zauwazylam :D
Czytając tą historię mam wrażenie, że ważniejsze były ambicje tej pary, niż samo dziecko.
Przydała by im się lektura książki pt. "Poczwarka" Doroty Terakowskiej, Moja fryzjerka czytała i tak mi ją opowiedziała, że się popłakałam, chyba sama muszę zdobyć i przeczytać, a dla Tych, których zaciekawiałam recenzja książki:
http://www.iik.pl/recenzje.php/295
A może któraś z Was czytała?
Ps. A co do ubranek ja się postanowiłam sprzeciwić stereotypom i nie zaleznie jaka będzie płeć dziecka ubranka nie będą, ani różowe, ani niebieskie. Bardzo podobają mi się zielone ;D
straszne jak mozna tak postapic.... nie rozumiem...
ale taki juz nasz swiat nie kazdy akceptuje wady innych!!! tylko najbardziej mi dzieciatka...
moim zdaniem ci ludzie niepowinni już mieć dziecka,pozbyli się synka jak wybrakowaną zabawkę,nawet jeżeli przeżyłabym pierwszy szok i to nie ze względu na płeć ale na chorobę,to zaraz bym się otrząsneła,przecież to dziecko dopiero my mnie potrzebowało,a kto będzie bardziej kochał jak nie matka,okropna historia
:(
Mam koleżanke która ma syna z zespołem Downa..W tym momencie ma już 15lat,też nie wiedzieli,że urodzi się chory.,..ALE KOCHAJĄ GO BARDZO..Ja też go bardzo lubię.
To nie prawda(też tak kiedyś myślałam jak nie wiedziałam o co chodzi w tej chorobie,nie wiedziałam ile jest odmian),że Dzieci z ZD są "głupie" i nie rozumieją nic!!Daniel jest bardzo madry,samodzielny,tylko słabo mówi,chociaż już po kilku latach znajomości z Nim zaczełam rozumieć wszystko:)JEST CUDNYM FACETEM
jestesmy z mezem w szoku!
Taka szm.. w ogóle nie powinna zachodzić w ciąże!Wiele par stara się o to by mieli dziecko najcudowniejszy najpiękniejszy dar i to bezwzględu na to jakiej będzie płci.A tamci wybrzydzają,dziecko to nie rzecz,którą możemy wybrać z półki,taką to od razu powinno się sterylizować i jednym słowem całe szczęście ze dziecko trafiło do domu dziecka,tam ma na pewno lepiej.
marika2 to nie jedyna taka historia... Bardzo często rodzice świadomie zostawiaja chore dzieci, czasem wychodzą ze szpitala nic nie mówiąc, a jak wyślemy do nich odpowiednie służby to oni mówia, że dziecka nie chcą...
Wiele naszych dzieciaków wychowuje się razem w Domu dziecka.
smutne a jednak prawdziwe :(((
aż żal serce ściska że taki ogrom dzieciaczków jest w domah dziecka bo...nie spodobały się rodzicom :(((
;(( brak mi słów
|
|
