Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że tak się stanie. Zrobiłam sobie dzisiaj przerwę od diety, zjazdłam tortilkę i naszło mnie na browara. Tak sama ze sobą jestem. Stasi śpi grzecznie, choć dzisiaj dał mi popalic ze względu na zęby. Udało mi się dojśc do wagi która chciałam mieć, czyli 58 kg, więc jest co świętować..Więc piję piwo, zapalę papierosa i pójdę skreślić kolejny dzien na kartce, odliczającej dni do przyjazdu męża. Będzie 14, 36 już za mną. Była dzisiaj u mnie koleżanka, więc mogłam z kimś pogadać face to face, nie licząc mojego nieustannego monologu do synka. Wszystko niby jest dobrze, a dobrze nie jest. W poniedziałek przywiozą mi spacerówkę, mały zaczyn apowoli siadać, ale ja jestem jakaś taka melancholijna i patrzę w przyszłość bez entuzjazmu. Może to taki dzień i to minie, bo mówią - zawsze mija..ale zawsze też jest jakieś ale. Czekam na dzień kiedy będziemy razem, w komplecie, bo bez męża czuję się jak połowa oddzielona od całości. Piwo mi dzisiaj smakuje jak nigdy, choć piwa nie lubię. I ciszy. A jest teraz, taka dogłebnie przeszywająca. Może chociaż przysni mi się marzenie spełniające się tak jakoś pięknie. Cierpliwości i siły, codziennie przed snem o to proszę.
są czasem chwile załamania, ale wystarczy jeden uśmiech małego i wie się, ze wszystkie poświęcenia i wyrzeczenia mają sens..ciężko jest i tylko miłość do męża i dziecka jest akumulatorem, który ładuje baterie...
dołączam się, mam to samo kiedy mój wyjeżdża, jestem duszą towarzystwa, sama czuję się fatalnie, nie ma do kogo buzi otworzyć, jeszcze trochę muszę poczekać aż córa zacznie gadać, wtedy będę miała towarzystwo do rozmów, że hoho:)
wcale nie sama ;)
|
|
