Świecie,kręcisz się dookoła dzień za dniem, noc za nocą. We mnie rośnie życie, we mnie rośnie nadzieja, że ze wszystkiego da się wyjść obronną dłonią.. że dłoń się pojawi w chwili zwątpienia, pomoże wstać, pomoże wierzyć w naprawczą moc. Odkąd żal swój wylałam, obawy we mnie rosły jak szalone, pojawiło się zwątpienie, że ... że mój ethos Farbena upadnie. Że to wszystko w co wierzyłam to tylko moje brednie w które wierzyłam niedościgle... myślałam, że nikt tak nie kocha jak ja, że nikt tak nie kocha jak Farben - że są na tym świecie powody do dumy, a jednym z nich jest przestrzeń w miłości pomiędzy nami... Jak czuć się można, gdy wiara przestaje mieć podstawy, tym prościej przecież wierzy się kiedy wiara jest blisko prawdy, tym trudniej kiedy się z nią mija.. I chyba to najbardziej bolało, że pomimo wiary, pomimo odwiecznego uczucia, że to co nas spotkało jest jedyne, jest jedyne prawdziwe - że to wszystko mogło mi się tylko wydawać?! Jestem dziś po kilkudniowej rekonwalescencji - mój mąż chyba zaczął w końcu czytać w moich myślach. Zobaczył być może jak bardzo mi smutno, jak bardzo mi żal, jak bardzo byłam w ostatnim czasie niekochana... jak bardzo samotna - jak bardzo bez niego.
Przychodzi teraz do mnie, pomaga, pyta i przytula, przypomina.. wierzę, że przetrawił swoje - ta druga ciążą to nie jest dla nas prosty życiowy temat. Dla niego tym bardziej, wiem to. Ale gdyby nie przestał być taki obcesowy to zaczęłąbym usychać w kącie, w cieniu drugiego dziecka. A przecież ja je tak kocham, tak na nie czekam - i tak byłoby mi przykro gdybyśmy nie potrafili udźwignąć jego ciężąru wspólnie - a co dopiero w samotności pod jednym dachem! Wierzę, że wszelkie odmiany stanów zostaną już pogrzebane, że przyjął co ma być - że pokocha bardzo mocno.
W piątek nawieczór wyjeżdżamy w podróże wielkie - kocham morze. Wszystko jakoś się układa pomimo wielkiego mojego pesymizmu - uda mi się spakować wszystkich i nie stracić reszty nerwów mam nadzieję wielką. No a Marceli zobaczy morze... już nie z brzucha - ale po jego drugiej stronie. Plany w kierunku Gdyni - przełamiemy wirtualne bariery :) świat musi być piękny, skoro już się tak kręci - dzień za dniem, noc za nocką..
Dziwnówek 2011 - Marceli 14tc.
Dziękuję za słowa otuchy z Waszej strony, wiecie jak wiele dla mnie znaczy Farben. Bez niego jestem nikim - tak po prostu. Bez tej miłości byłabym nikim.
Cieszę się Paulinko, że zaczęło się układać :) Trzymam kciuki za Wasze szczęście i za malutką Fasolijkę. Udanych wakacji życzę Waszej czwórce.
I wielkie całuski oczywiście dla Marcelka 
Kasia, to samo płynie pod palce, na kwiaturę, na ekran - ale dziękuję za słowa uznania i komplementy.
Z Kamilką oczywiście :D - bliżej nam do Świnoujścia jak do niej, ale być może taką okazję będziemy miały raz w życiu (co prawda to mam nadzieję, że nie raz w życiu!) Marceli na pewno nie da spokoju Alicji :P - będzie wesoło.
Pozdrówcie w takim razie dziewczyny i miejmy nadzieję, że nad tym morzem zostawicie wszystko co złe i wrócicie pełni sił dla nowej sytuacji :) trzymam kciuki:)
Bawcie sie dobrze! Przede wszystkim dobrej pogody zycze, bo to chyba jest podstwa udanego urlopu, reszta mam nadzieje tez sie ulozy:)
Kamilka stary już trzęsie porami, ale Gdynia będzie nasza nie ma co :P!
|
|
