Od kilku dni mam czarne myśli. Zaczynam dochodzić do wniosku że chyba nie nadaję się na matkę. Że dziecko mi przeszkadza. Nie umiem nawet do niego mówić, zamknęłam się w sobie. Czuję się beznadziejnie... Jest mi przykro, że w ogóle potrafię tak myśleć. Mam mieszane uczucia. Kocham to maleństwo, wiem że tak jest bo nie wiem co bym zrobiła, gdyby go nagle zabrakło. Ale dużo myślę też o tym, co mnie teraz ominie. Nie mam Marka już tylko dla siebie. Nie możemy już nigdzie pojechać sami. Jak już uda nam się pojechać choćby na zakupy to migiem musimy wracać do domu, bo z dzieckiem nie da się na dłużej wyjść.
Jestem jebaną egoistką...
nie martw sie... najgorszy jest zewnetrzny nacisk... mialam to samo mowili mow do niego przebierz go przytul itd, a ja nic... tak jakbym go nie chciala ale z 2 bardzo go kochalam... to przejdzie, z czasem ja potrzebowalam ponad pol roku moze i nawet wiecej zeby czesto iduzo do niego mowic... nie martw sie dasz rade! :***
|
|
