Dziewczyny mam duży problem z samą sobą i może Wy pomożecie mi go rozwiązać.
Nie mam kompletnie cierpliwości do własnych dzieci. Mały ma 3 lata i generalnie jest grzeczny, ma swoje lepsze i złe momenty jak każdy z nas, a ja denerwuje sie o byle co. Należy do tych dzieci które wymagają ciągłego zainteresowania, gada cały czas i ma tysiąc pytań do. Kiedy jestem czymś zajęta a Leo co chwile chce coś ode mnie np.zobaczyć co mieszam w garnku jak gotuje obiad, chce żebym go wzieła na rece to ja od razu sie denerwuje i burcze do niego, że nie moge bo jestem zajęta. Coraz bardziej przeraża mnie to że denerwuje mnie moje własne dziecko praktycznie w każdym momencie gdy coś ode
mnie chce. Czuje sie okropnie że mówie do niego podniesionym głosem,ale nie umie nad tym zapanować.
Dotej pory myślałam ze to z przemęczenia zostałam sama, gotowanie, sprzątanie, dzieci na mojej głowie. Nie mam chęci na zajmowanie się chłopcami, bawienie, rozmowy, ale tak nie jest.
Byłam u psychologa ale nic mi nie pomógł, słyszałam że na dziecko nie wolno krzyczeć( to wiem i bez niego) żebym głeboko oddychała, albo znalazla jakiś sposób co mnie uspokoi ale oddychanie mi nie pomaga, a sposobu jakoś nie moge znalezc.
Czy Wy macie jakąś rade jak znalezc w sobie cierpliwość, spokój?
Wiem, że krzywdze własne dziecko i siebie ale nie umie sobie z tym poradzić sama. Coraz częsciej myślę ze chyba nie powinnam mieć dzieci. Czuje się fatalnie z ty, że nie umie podejść do synów z miłością i spokojem.
