18mcy to też dobry czas- na początku trochę ciężko, ale potem już tylko z górki.
Od samego początku mówiliśmy, że w brzuszku u mamusi jest dzidziuś, może braciszek, może siostrzyczka, potem jak już byliśmy pewni mówiliśmy po imieniu, Kubuś z Filipkiem 'rozmawiał', bajki były dla obydwu, smarowanie dzidziusia to było Jego zadanie- ja zawsze zapominałam, ale na wszystkich to była wielka frajda. Czasem śmiesznie to wyglądało np. jak szykowaliśmy ciuszki i mówiłam, że to dla dzidziusia, to wkładał mi pod bluzkę, albo czasem czymś się 'dzielił' też wkładając pod bluzkę.
Najbardziej bałam się jak to będzie jechać do porodu, właśnie ze względu na Kubusia. Przekonałam się o jednym- dzieciom zawsze należy mówić prawdę. Powiedzieliśmy, że niedługo - kiedy Filipek, będzie chciał wyjść brzuszka, Kubuś zostanie z babcią, a mama i tata pojadą z Filipkiem do szpitala i tam pani, albo pan doktor pomoże Filipkowi wyjść z brzuszka od mamusi.
Sam szpital to była masakra. Filip wyszedł miesiąc wcześniej i ponad dwa tygodnie byliśmy w szpitalu. Wtedy tylko rozmawialiśmy przez telefon, mówiłam Mu, że Filipek jest trochę chory i musimy zostać w szpitalu, czasem sam pytał o Filipa. Umówiliśmy się, że razem z tatą po nas przyjadą i potem w domu było tak... normalnie, żadnej zazdrości, przecież Filip był z nami już osiem miesięcy.
Moim zdaniem należy traktować dzieci poważnie- dzieci rozumieją więcej niż nam się wydaje...
Powodzenia
A, jeśli mogę coś doradzić, to jeszcze przed porodem postaraj się, żeby starszaczek wiedział, że jak już dzidziuś się urodzi to trzeba będzie się ciszej zachowywać, ja co prawda na samo zachowanie nie mogłam narzekać, ale z babcią nauczył się śpiewać aaa kotki dwa, żeby śpiewać Filipkowi to tak się darł, że się ściany trzęsły, a ja potem nie mogłam tego uciszyć... Dużo czasu nam to zajęło.
Pozdrawiam
