Tez pewnie bym nie pomogła w takiej sytuacji...nie maja nawet prawa tego oczekiwac! A dla Ciebie i Twojego brata wielki szacun  

Dokładnie zgadzaam się z tym co powiedziała natitalka   Jak kuba bogu tak bóg kubie.

Ja bym nie pomogła...

Powiem Ci szczerze, że nie wyobrażam sobie jak mogło być Wam cieżko. Ogromny szacunek dla Was! Jeśli chodzi o rodziców to nie jesteś wcale żadną suką. Niech wreszcie zobaczą co ze sobą zrobili. Niech się wezmą do roboty, a nie jeszcze dzieci o pomoc proszą, bo oni sobie nie radzą. Wybacz, że to napiszę, ale czy oni myśleli o tym, że Wy ( małe dzieci) potrzebujecie opieki dorosłych. Dzieci, które tak naprawdę są zależne od dorosłego człowieka. Oni są dorośli i skoro Wy daliście im przykład, że dorosły człowiek potrafi być zaradny i sobie poradzić to zamiast Was prosić o pomoc niech wezmą tyłki w troki i zrobią coś ze swoim życiem. Podziwiam Was w 100%! 

Mam lepszy pomysł. Oninie dojrzali do bycia rodzicami, więc w sumie nadal sa jak dzieci ktorymi mozna pokierować, wspomóc, ale nie pomagaj dając im kasę na życie. Pomóż im znależć pracę. niech sami sobie zarobią na swoje zycie. Jesli nie przyjmą Twojej pomocy to nie czuj wyrzutów sumienia, ze im nie pomogłaś.  Czyli daj im nie rybę, tylko wędkę. i będziesz mieć czyste sumienie 

Po części rozumiem co czujesz. Sama troche przeszłam w życiu. I matce też bym nie wybaczyła i nie pomogła za to co robiła.

To zalezy z czym sie bedziesz lepiej czula...Czasem jest tak ze sama satysfakcja z tego ze sie wyszlo na ludzi, mimo takich rodzicow wystarczy, zeby potraktowac ich z litoscia i spojrzec na wszysko z gory. Nie wiem jak to wytlumaczyc...pomagajac okazujesz  ze jestes 100 x wiecej warta niz dwoch za przeproszeniem pasozytow i to jesttaka litosc pomieszana z pogarda. Jesli robisz to w ramach zemsty, a jestes w miare normalym czlowiekiem, to i tak nie bedziesz miec oczekiwanej satysfakcji, tylko bedzie Cie to uwierac i zawsze bedziesz miec wyrzuty sumienia. Jesli masz do nich stosunek obojetny, juz to przerobias ze Was nie kochali, ze mieliscie po prostu zlych rodzicow, jak wielu ludzi na tym swiecie, to jak najbardziej mozesz sie od nich odwrocic i prawdopodobnie nie bedzie to bardzo uwierac. Pisze tylko to co ja bym odczuwala na Twoim miejscu. Cale szczescie ze udalo sie Wam, takze dzieki pomocy rodziny i macie normalne zycie...

Moj ojciec poszed po rozum do glowy na stara lata, ale bywaly juz okresy kiedy np. nie mielismy kontaktu przez 1,5 roku. Ja, od kiedy mialam mozliwosc( czyli w wielku 15 lat, kiedy poszlam do internatu) mialam na to tylko jedna metode- izolowac sie od patologii. Okazala sie skuteczna.

Polecam forum DDA tam mozna porozmawiac z ludzmi, ktorzy maja identyczne problemy.

http://www.dda.pl/index.php?option=com_mamboboard&Itemid=78

powiem tak, sama nie miałam lekko jestem typowe DDA, kiedy moja mama była zdrowa nie pomagałam jej, wręcz mówiłam, że jak kupi mniej piwa to kupi sobie co potrzebuje, sprawa się zmieniła kiedy zachorowała. Pomagałam jej jak mogłam, żyłam nią i dla niej jej odejście było dla mnie traumą, pomimo tego że wcześniej jej nienawidziłam za picie. 

Ja  też bym nie pomogła. Poradz się prawnika bo mogą Was pozwać o alimenty.