Choć smutne- pięknie napisane...Życzę Ci szybko mijających dni, godzin, minut :)
Wszystkiego dobrego! I w tym wszystkim cieszmy się, że wynaleziono...SKYPE!

Brawo za odwagęnie napiszę,że ja bym dzieci nie zostawiła,nie,nie,nie byłam w takiej sytuacji więc nie mogę tego napisać,ostatnio też myślałam nad wyjazdem mojego męża aby wyjechał do Norwegii ale to się wiąże,że on by musiał tam pracować cały czas a ja z dziećmi tutaj bo ja bym do tego kraju nie wyjechała nie znając ani jednego słowa po norwesku.Jak na razie jesteśmy w Polsce oboje mamy umowy na stałe,jest trudno tym bardziej,że mąż zarabia o 500zł mniej niż zwykle ale mam nadzieję,że w końcu ta zła sytuacja się odwróci.Osoby,które się decydują na wyjazd moim zdaniem powinny się liczyć z zostaniem tam już na stałe,prawda jest taka,że pracy w Polsceubywa-normalnej pracy nie na czarno,dorywczo czy zlecenie.Także z mojej strony wielki szacunek,niech ci się powodzi jak najlepiej,zabieraj mężai syna do siebie i żyjcie szczęśliwie.

zajebisty wpis i z czystym sumieniem moge sie pod nim podpisac..podobnie czuje..pozdrawiam.

Przykre ale jakże "normalne" w dzisiejszych realiach.. koleżanka zostawiła syna i córeczkę malutka po to żeby zarobić na mieszkanie dla nich.. heh nie wiem co czujesz ale wiem ,że wiara daje Ci siłę i życzę  Ci abyś nie przestała wierzyć, będzie lepiej! Powodzenia :) 

Dziękuję dziewczyny...prawdę mówiąc w chwili obecnej targają mną dwa sprzeczne uczucia - z jednej strony czuję się jak samotna pusta kukiełka i wiem, że zapełnię tą pustkę dopiero obecnością moich facetów. Jednak z drugiej strony jeszcze nigdy nie czyułam się tak silna wiedząc, że wszystko co robię prowadzi ku lepszemu życiu dla całej naszej trójki. Z jednej strony jest płacz i ogromna tęsknota, a z drugirj strony teraz naprawdę wiem co znaczy być matką i mogłabym góry przenosić. A kiedy już będę znała dokładną datę naszego spotkania chyba sama zbuduję ten samolot, który mnie powiezie na spotkanie mojego szczęscia...Trudno to opisać kiedy czuje się ogromny ból i jeszcze większą nadzieję jednocześnie. Trzymajcie kciuki też za mojego kochanego Męża, który musi poradzić sobie z rachunkami, opieką nad synkiem i nawiedzonym ojcem, który zamiast pomóc jeszcze bardziej mu szkodzi. Zmówcie za nas paciorek,,,;)

o jezu az mi lezka poplynela :( niestety takie sa realia, jesli masz jakies pytania wal smialo(tez mieszkam w uk-od ponad 7 lat).pozdrawiam 

musisz byc silna i odwazna kobieta! szacun kochana! tu widac jak bardzo kochasz synka i zalezy ci na rodzinie i dopniesz swego i spelnisz marzenia ja juz to wiem:)

naprwde szczerze to az sie wzruszylam a w szczegulnosci w tych watkach o synku i wogole az mi łezka popłyneła . no ale co zrobić taka jest własnie polska i mam nadziję że szybko już bedziesz miała swoich mężczyzn przy sobie...
Czytając takie historie zawsze jakoś mi do głowy przychodzi a jak ja bym musiała zostawić swoja rodzine i wychac i chyba dla tego zawsze sie tak rozczulam.
po przeczytaniu aż mój brzuszkowy synek dał o sobie znać i kopie tu mamusie ...
wiec życze dużo sił , wytrwałości w tych ciężkich chwilach no i szczęśliwego szybkiego zakończenia :)

Ja chyba nie nadaje sie do czytania takiego czegos...placze:(pieknie napisane naprawde:*

Wzruszające... Życzę wszystkiego dobrego i szybkiego spotkania z Chłopakami:))) Pozdrawiam.