Piękne, błękitne, urocze, zawsze patrzą gdzieś obok. Czasem chwytam spojrzenie w locie, na chwilę, oczy jednak patrzą już gdzie indziej, w jeden punkt, w jakieś otchłanie tylko sobie znane. Najpiękniejsze oczy świata już nie są dla mnie łaskawe.
To oczy mojego syna.
Nie umiem już oddychać.
Od samego początku było nam trudno, alergie, asymetria i wiele innych..ale zawsze myślałam, że się jakoś poukłada. Ale to nie sen, już teraz się nie obudzę.
I może ktoś pomyśli, że wymyślam, nie byliśmy nawet u lekarza, Staś jest za mały, ale serce matki wie, ono zna prawdę. Coś jest nie tak.
Nagle wszystko inne przestało być ważne. Te moje jakieś bzdurne zmartwienia i to, że śmierć jak kot biega po dachach, to, że nieustannie goniłam tęczę.
Mówię nie i nie mogę spać w nocy.
Jesteś wyjatkowy, ale nie wiem czy nam starczy sił.
Boże, odwróć złe zaklęcia.
A swoja droga wydaje mi sie ze za szybko myslisz o tym autyzmie ... przeciez Stachu ma dopiero 13 miesiecy ... przejdz sie moze do jakiegos Sure Start Centre na playgroupy z nim , poobserwuj jak wyglada przy innych dzieciach ... tam masz tez poradnie Health Visitors , pracownikow socjalnym , oni pomagaja przy takich sprawach .
Trzymaj się mocno i mam nadzieję, że się mylisz bo on jeszcze jest taki malutki. 
|
|
