Fajnie piszesz, fajnie ciebie poznac bo jak do tej pory bylas dla mnie uzytkowniczka z avatarem ze stokrotka ktora od czasu do czasu napisze cos madrze i bardzo dosadnie, teraz mozna poznac twoja ciakawa historie... czekam na wiecej, nie wiedzialam ze taka laska z ciebie fiufiu  i synek naprawde uroczy to zem jebla wazeline... 

dałaś mi nadzieje na to, że i we mnie obudzi się z czasem miłość...

p.s. piękny wpis

obudzi się obudzi. Naprawdę. Poducha dzięki:)

Warto poświęcić te pare minut ze swojego życia na przeczytanie takiego wpisu .

Dokładnie tak. Z jednej strony miłośc do dziecka jest bezwarunkowa, więc teoretycznie powinna pojawic się od razu i być tak samo intensywna. jednak w moim przypadku i jak myśle w wielu innych przypadkach to była miłość, która rozwijała się z czasem. Niesamowite doświadczenie- tak kochać z dnia na dzień coraz bardziej i bardziej, żeby w końcu stwierdzić, że kochać już bardziej nie można. I może zabrzmi to okrutnie, ale gdyby moja ciąża była palnowana to z pewnością pokochalambym Jedrka jeszcze w brzuchu. Broniłam się przed tym, że jestem w ciązy i chyba przez to nie mogłam moejgo synka tak po prostu pokochać zanim sie urodził.

Fanta, jest to już daleko za Tobą, ale rozumiem, że takich dni w swoim życiu nigdy się nie zapomni. Oby tylko ten żal do meża kiedyś nie zamienił się w gorycz...
Byłaś dzielna choć przechodziłaś przez to sama - obarczona nawet bardziej niźli by to wypadało. 

Mogę spokojnie podpisać się pod Twoimi uczuciami co do początków macierzyństwa i do tego co było potem. Jestem Twoją dublerką jeśli o to chodzi bo sama nie wiedziałam co sie we mnie dzieje na początku.

Ja sobie powtarzam, że najważniejsze to co teraz - i rośnie we mnie ta miłość do syna, czekam z niecierpliwością na dzień w którym powie mi, że mnie kocha.

Piszesz tak jak lubię ;)

Twój wpis na blogu sprawia że aż chce się go czytać dalej :) Synuś prześliczny! 

Super wpis. Poryczałam się.

Twoje słowa i przeżycia są mi bardzo bliskie. Życie odebrało mi ojca i da mi niedługo syna. Muszę być wsparciem i sama potrzebuje wsparcia. Poród jest dla mnie nie tylko wyczekaną chwilą, ale i zagrożeniem dla mnie samej. Pocieszające jest jednak to, że dla męża, to ja, byłam, jestem, i będę najważniejsza, więc gdy po porodzie wszyscy skupią się na dziecku, zostawiając matkę na drugim planie,  ja mogę liczyć na swoją druga połówkę.

Oby tylko los pozwolił być mu ze mną. Ty mimo niesprzyjajcych okoliczności dałaś radę, więc ja też dam. Twój wpis jest bardzo krzepiący dla mnie.

Pisz więcej i więcej :).