Anita, nie o córeczke chodzi, bo mam nadzieję na trzeciego synka;-)

Dziecko zaś - o ile będzie - to będzie planowane i chciane. Fakt, że to będzie z rozsądku, ale będzie kochane. Podejrzewam, że moje małżeństwo wygląda inaczej niż wasze, bo mój mąż jest w domu raz w miesiącu, więc wychowaniem dzieci zajmuję się ja.

Przedyskutowaliśmy z mężem co i jak, co dalej, czy JA dam radę fizycznie i psychicznie i czy MY damy radę finansowo i myślę, że to dobry pomysł.

Też mam wątpliwości, a im bliżej zjazdu to jest ich więcej, ale mój instynkt macierzyński nie został zaspokojony;-)

Po nocach śnią mi się maleństwa, ryczę na widok niemowlaków, chciałabym jeszcze poczuć ruchy w ciąży, karmić piersią, przytulić...

Wiem, że różne rzeczy mogą się zdarzyć, ale wiem tez, że jak się nie zdecydujemy to do końca życia będę żałowała.

Powodzenia. U nas byl ten sam dylemat z drugim. Nie nalegalam zbytnio bo sama mialam watpliwosci no i wkoncu przyszedl moment ze moj sie zdecydowal. Dostal potem lepsza prace i zaczelo sie ukladac :) oby tak dalej. 

Ja z mężem miałam podobne plany do waszych ale musimy naraźie się wstrzymać ze względu na moje zdrowie,ale powodzonka wam żyćze.Też mam męża raz w miesiàcu na 5 dni i wiem co to jest zostawać z wszystkim na głowie ale dajemy rade my kobietki a jak by inaczej.Pozdrawiam

blblllaa