(2014-04-25 11:20)
zgłoś nadużycie
Dawno mnie nie było. Można powiedzieć, że mam depresję, albo coś w tym stylu. Zazwyczaj źyję w szarym świecie. Niestety nie mogę wciąż sie pogodzic z myślą o Stasia chorobie. Póki co potencjalnej, ale serce matki wie najlepiej.
Synek był ostatnio chory i poszlismy do innrgo GP, więc znowu mu wspomniałam o swoich podejrzeniach, na co usłyszałam odpowiedź, że mam normalne, żywe dziecko. Tak bardzo chciałbym w to wierzyć. Wiele oddalabym za wiarę.
Nie umiem nawet pokłócic się z Bogiem, nawet żal mi nie wychodzi. Modlitwy moje są zazwyczaj niedokończone.
M. stara się mnie wspierać jak tylko umie, czuję jego miłość, ale wciąż jest kilka rzeczy, których nie potrafi w sobie zwalczyć. Ma w sobie potwora jak każdy z nas,sztuką jest nauczyć się go kontrolować, trzymać na smyczy. Nie mówię, że mi to zawsze wychodzi, ale życie to przecież nieustanna walka.
Nie umiem juz pisac jak kiedyś.
Nieustannie chowam płacz, gdzieś w kieszenie, po kątach. Nie chcę żeby moje chlopaki widziały
Płaczesz?
Nie, kroiłam cebulę.
Jak to?
W głowie mam morze cebulowe.
Wizytę u psychologa jednak mamy 3 maja dopiero, drżę ściskając w dloniach niewiadome.
Komentarze
Wyświetlono: 1 - 8 z 8.
(2014-04-25 11:35)
zgłoś nadużycie
ściskam mocno i wierzę że będzie dobrze,duzo siły i cierpliwości :*
(2014-04-25 12:23)
zgłoś nadużycie
Na pewno będzie dobrze. Okaże się, że Mały zdrowy jest. Ściskam i trzymam kciuki.
(2014-04-25 14:01)
zgłoś nadużycie
(2014-04-25 22:08)
zgłoś nadużycie
Codziennie sprawdzam czy nie ma wpisu od Ciebie .... Ja wierze, ze ze Stasim jest wszytsko w porzadku i trzymam kciuki tak mocno, ze az brakuje mi tchu 
(2014-04-26 09:09)
zgłoś nadużycie
(2014-04-26 22:29)
zgłoś nadużycie
i ja rowniez czekalam na wpis 
dasz rade jestes silna a Stasiu da rade duzy chlop ! nic mu nei bedzie trzymaj sie
(2014-04-27 13:51)
zgłoś nadużycie
Marsylianka, nie dziwię się Twoim obawom, Twoim stanom, sama byłbym bliska wariactwu w tym złym znaczeniu.. ale jeszcze trochę, i niech zostaną zdeptane wszelkie demony i obawy przekreślone. Trzymam za Was bardzo mocno kciuki, jak to napisała Nef, tak mocno, że aż brakuje tchu! Również czekałam na nowy wpis, jest mu smutno że jest napisany z poziomu poniżej morza..ale teraz nic tylko czekać na wpis z samej góry, tak wysokiej na której widać tylko szczęście i rozwiane wszystkie chmury gradowe.
Jestem z Wami myślami ponad te set kilometrów.
