Ja bym poczekala... Padlo wiele argumentow za tym, dlatego nie bede ich powtarzac. Czasem jest jakis chwilowy kaprys, podytowany emocjami, a potem mozna bolesnie poniesc jego konsekwencje. Wezcie slub ( i tu juz ze wzgledu na wiek moga byc problemy), pozamiatajcie wszystkie swoje sprawy, znajdzcie kacik do wspolnego mieszkania, sprobujcie pozyc na swoim ok. 6 miesiecy. Utrzymujcie sie calkiem sami (chocby u babci, ale nie siegaj do jej lodowki). Jak bedzie wszystko funkcjonowac, to i decyzje latwiej bedzie podjac. Takie moje zdanie. Czemu zaczynac od dziecka? Najpierw zacznijcie wspolne dorosle zycie, udowodnijcie, ze to nie dziecko Was do tego zmusilo.
A do mam, ktore skanduja, ze potem obowiazki utrzymania i pomocy spadaja na rodzicow.
- A czy Wam, w pozniejszym wieku zostania rodzicami, rodzice nie pomagaja?
-Nie opiekuja sie czasem waszymi dziecmi, kiedy musicie wrocic do pracy?
- Nie pomagaja skompletowac wyprawki dla wnuka/wnuczki (bo dla nich to przyjemnosc mysle, bez wzglegu na to, kiedy ten wnuk sie pojawia)
- Nie sypna czasem kilka groszy dla wnuczki/wnuka?
Mysle, ze rodzice pomagaja zawsze. Owszem czasem musza bardziej, bo dziecko "wpadlo" zbyt wczesnie. Ale jakby stalo sie to pozniej, tez nie jest powiedziane, ze za rok dzieci moglyby stracic prace (pomimo wyksztalcenia i "stosownego"wieku) i przejsc na garnuszek rodzicow. Znam takie sytuacje z zycia i nie jest to czesto podyktowane wczesnym rodzicielstwem.
Karolcia - przemysl, czy to nie jest kaprys, sposob Twojej terapii na zraniona milosc ze strony twojej mamy. Nie pomyl tego. Moze przelej ja na razie na chlopaka. Poswieccie sie sobie nawzajem. Zreszta zrobisz jak uwazasz. A moja odpowiedz na Twoje pytanie brzmi: to za wczesnie.
