Po studiach nie jest już tak łatwo niestety. Przynajmniej dla mnie...
A czy jest coś takiego jak załamanie w ciąży? Oj jest.
2010-08-31 13:00
|
Zastanawiam się- ja taka zawsze zorganizowana, pozytywnie nastawiona itd, a tymczasem nie wiem co się ze mną dzieje.
Został mi ostatni rok studiów zaocznych, jestem od 15 tyg. na zwolnieniu i życie pochłania mnie bez reszty i czas przecieka przez palce.
Przygotowanie- takie przed przyjściem Dziecka dziecka na świat oceniam całkiem nie źle- wiele rzeczy już mam (właśnie się racjonalnie powstrzymuję, żeby jeszcze nie rozkładać łóżeczka), czekam jeszcze na komodę na ciuszki dla Maleństwa i zostanie mi kilka drobnych rzeczy, no może jeszcze jeden kombinezonik na zimę.
Tylko jak sobie pomyślę o studiach to wpadam w czarną rozpacz- jak ja dam radę z malutkim Dzieckiem, jak teraz - teoretycznie sama nie mogę ruszyć pracy- ja wiem, że są rzeczy ważne i ważniejsze, ale boję się, że jak to teraz zostawię to już tego nie dokończę...
W zasadzie to nie wiem czego oczekuję pisząc to, ale zastanawiam się czy jestem wyjątkiem w takim myśleniu, czy tj. normalne, bo jak piszę sama jestem zdziwiona, że dopadło mnie coś takiego.
TAGI
Brak tagów, bądź pierwsza!
Odpowiedzi
Po studiach nie jest już tak łatwo niestety. Przynajmniej dla mnie...
A czy jest coś takiego jak załamanie w ciąży? Oj jest.
ty sie nie zamartwiaj tylko dzialaj :)
dziecko, pies, mąż, pranie, sprzątanie, gotowanie, zakupy,spacer z psem, rok studiów, praca mgr do napisania, praca zawodowa (macierzyński niedługo mi się skończy)
czaszka mi niedługo pęknie od myślenia, w weekend 2 egzaminy a nawet do książki jeszcze nie zajrzałam
chyba nie wrócę do pracy bo nie ogarnę tego wszystkiego, gdyby jeszcze studiów nie bylo to spoko, a tak to nie dam rady, nie mam nikogo do pomocy
Znaczy podobno :)
Ja także się zastanawiam jak to będzie z moją edukacją zaliczenia chyba będą jakoś tak wypadały jak moje maleństwo przyjdzie na świat,a takiemu wielkiemu wielortybowi także nie chce się ruszac,mi został rok ale zostaje nawyżej potem będę żałowac że się coś nie uda,ale lepsze to niż żałowanie że się nie spróbowało :D
Więc moim zdaniem spróbuj :]
Moja najstarsza cora miala rok probny w szkole, ktory rozstrzygal o tym, czy tam zostanie, czy bedzie musiala szukac innej szkoly, moja sredniutka rozpoczela terapie... a tu czekaly nas narodziny najmlodszej i ten, jakze normalny chaos zwiazany z przyjsciem na swiat nowego czlonka rodziny.
Nieraz sobie myslalam, ze jak przezyje ten rok to nie wiem... Bywaly chwile, ze bardzo mnie to przytlaczalo... i tak... istnieje nawet depresja ciazowa... rowniez wina hormonow...
Jednak moge Cie pocieszyc... Jak malenstwo sie urodzi... powoli dasz sobie rade...
Nie wahaj sie wtedy prosic o pomoc swoich bliskich... nie musisz byc nieomylna, doskonala...
ah... i po porodzie dostaje sie taki fajny szubs energii, tez dzieki hormonom... takze nie martw sie... to zmeczenie ciazowe minie... :)))
