akurat Zespół Downa, to nie jest dla mnie wada, przez którą bym zdecydowała o usunięciu swojego dziecka. 

kukurydziana 88 : tak ja rozumiem dlatego pytam czy bys usuneła czy nie. Nie narzucam że musisz urodzić, ja osobiście bym nie usuneła bo czy chore czy zdrowe to tez dziecko które nikt nigdy nie pytał czy chce żyć. Dzieci niepełnosprawne znają świat taki jakim ich nauczymy(zreszta jak i zdrowe), wiadomo że wielu rzeczy nie zrobi lub nawet nie poczuje jak zdrowe dziecko ale na pewno bedzie równie mocno szczesliwe jak zazna miłości w swoim niedoskonałym życiu. Poza tym przeciez wady sa róznego rodzaju i nigdy nie wiesz czy bedzie miało silna wade czy taka z która mozna funkcjonoać w miare normalnie.

tak ja wiem że kiedy człowiek sam nie jest w takiej sytuacji to mowic mozna wiele. Ale akurat tego jestem pewna w swoim przypadku. Ja wiem że po prostu nie umiałabym. Ja miałabym żyć z myślą że nie dałam szansy temu dziecku, mysleć co roku ile miało by lat, czy rzeczywiście było az tak chore, jaki miało by kolor włosów, oczu. Na pewno przez te 9 miesiecy myslałabym skąd wziaśc pieniadze, jak pogodzić to wszystko, ale wiem że nie usunełabym. (pisze w sowim imieniu nie potępiam nie oceniam) Musielibysmy sobie poradzić bo oczywiście pragnac ciązy i w nia zachodząc nbigdy nie wiesz czy dziecko urodzi się zdrowe. Decydując się na sex ryzykujesz ciąże a przeciez nie każde ciąże są zdrowe a konsekwencje musisz ponieśc każdej zdrowej czy też nie.

U nas jest kobieta która ma dziecko chore na autyzm. Poświeci tyle temu dziecku że potrafi ono jeżdzic na rowerze, rolkach i wiele innych rzeczy. dzieki poświeconemu mu czasu na prawde zrobiła bardzo wiele dla niego. Na pewno to kosztuje jakies rehabilitacje itp, ale czy to dla niech ważne? Jakoś musi sobie dawać radę bo przecież jest normalna przecietną rodzina. Ma i poświecenie i pieniadze najwyrażniej, a przede wszystkim wiarę i miłośc do tego dziecka. Syn nie da jej wnuków, synowej czy nawet normalnej rozmowy, ale kiedy się dowiedziała nie usuneła. Ja uważam że należy sie jej medal bo zdrobiła na prawde dużo.

W rodzinie też mamy dziecko chore na autyzm tylko mocniejszy i rodzicie też zrobili bardzo wiele, kasy na pewno poszło nie mało, bo jeżdzili i ciagle jezdza na rehabilitacje. Wszystko moga pogodzić.

Każdy ma inny charatkter i wole walki. Ja doceniam i cieszę się że sa tacy ludzi którzy potrafia działac cuda. Nie potepiam tych co by nie potrafili, ale ich sumienie ich życie. Ja mam nazieje że gdyby kiedykolwiek którakolwiek z was była w takiej sytuacji miała takie duże wsparcie w rodzienie żeby wytrwac i nie zabijać.

to zależy od stopnia niepełnosprawności dziecka. tutaj akurat my sie nie kiczymy czy trzeba np duzoczasu poswiecac, chodzic na rehabilitacje itd. najważniejsze jest dziecko. trzeba sie zastanowic jak bedzie wygladalo jego zycie? cczy bardzo będzie cierpieć? czy możemy zapewnić mu wszystko zwiazane z polepszeniem jakości zycia. gdybym wiedziala, ze moje dziecko bedzie niepelnosprawne, bardzo chore a jego zycie byloby pieklem usunelabym, nie dla siebie ale dla dziecka. po co ma sie meczyc? zyc nie zyjac?

Nic nie zaznaczam bo nie wiem co bym zrobiła...I  napewno nie chodziłoby tutaj o wstyd..tylko np o to ze my ''rodzice'' nie bedziemy zyli wiecznie a dziecko które jest tak chore bedzie potrzebowało ciagłej opieki,kto sie nim zajmnie gdy nas zabraknie??chyba wtedy serce by pękło gdyby własne dziecko zostało skazane samo na siebie,gdzie bez drugiego człowieka sobie nie poradzi...A z drugiej strony patrzac na tą sytuację myslimy ze nie potrafilibysmy zabic swojego dziecka,zabrac życia komuś kto może chciałby życ...