Ciąża z 40tygodni.pl

odnośnie czy się może coś stać - może. mama mi opowiadała historię, że jedna matka usypiała dziecko w taki sposób, ze wychodziła z pokoju i mimo płaczu dziecka nie przychodziła, żeby sie nie nauczyło "wymuszać". dziewczynka darła się rozpaczliwie i nagle umilkła, co zaniepokoiło jej babcię (matkę to nie ruszyło, myśłała że mała usnęła), babcia weszła do pokoju, a w łóżeczku wnuczka właśnie się dusiła własnymi wymiocinami, bo z płaczu się zerzygała.
wiadomo- to skrajny przypadek, przypuszczam że żadna z nas nie zostawiłaby dziecka, które tak mocno płacze.

inna rzecz - dziecko, które potrafi stać w łóżeczku, nie zawsze potrafi się położyć z powrotem. czasem płacze bo jest śpiące a nie wie, jak ma się położyć.

ja czasem jak mnie nerwy poniosą, wyjdę z pokoju. ale czasu nie odmierzam. moim "wskaźnikiem" jest ton głosuu Marcina. jak mnie woła, to mówię mu nie wchodząc do pokoju, że:
- jest już noc, pora spać
- nyna?
- tak, nynać, śpimy, połóż główkę, dobranoc
uspokaja się na chwilę, potem zaczyna marudzić bardziej, wołać. znów dyskutujemy przez drzwi. oczywiście on po chwili znowu marudzi, więc wchodzę do pokoju, siadam przy łóżeczku, daję rączkę do trzymania i po paru - parunastu minutach mały zasypia.

jak usypia go tata, to jest masakra. w dzień ok, ale w nocy nie ma zmiłuj, muszę być ja. próbowałam robić tak, by go M. usypiał, ale nie wytrzymuję, bo po chwili on się tak drze że masakra. jak wejdę do pokoju i trzymam go za rękę, uspokaja się i zasypia.

odnośnie czy się może coś stać - może. mama mi opowiadała historię, że jedna matka usypiała dziecko w taki sposób, ze wychodziła z pokoju i mimo płaczu dziecka nie przychodziła, żeby sie nie nauczyło "wymuszać". dziewczynka darła się rozpaczliwie i nagle umilkła, co zaniepokoiło jej babcię (matkę to nie ruszyło, myśłała że mała usnęła), babcia weszła do pokoju, a w łóżeczku wnuczka właśnie się dusiła własnymi wymiocinami, bo z płaczu się zerzygała.
wiadomo- to skrajny przypadek, przypuszczam że żadna z nas nie zostawiłaby dziecka, które tak mocno płacze.

inna rzecz - dziecko, które potrafi stać w łóżeczku, nie zawsze potrafi się położyć z powrotem. czasem płacze bo jest śpiące a nie wie, jak ma się położyć.

ja czasem jak mnie nerwy poniosą, wyjdę z pokoju. ale czasu nie odmierzam. moim "wskaźnikiem" jest ton głosuu Marcina. jak mnie woła, to mówię mu nie wchodząc do pokoju, że:
- jest już noc, pora spać
- nyna?
- tak, nynać, śpimy, połóż główkę, dobranoc
uspokaja się na chwilę, potem zaczyna marudzić bardziej, wołać. znów dyskutujemy przez drzwi. oczywiście on po chwili znowu marudzi, więc wchodzę do pokoju, siadam przy łóżeczku, daję rączkę do trzymania i po paru - parunastu minutach mały zasypia.

jak usypia go tata, to jest masakra. w dzień ok, ale w nocy nie ma zmiłuj, muszę być ja. próbowałam robić tak, by go M. usypiał, ale nie wytrzymuję, bo po chwili on się tak drze że masakra. jak wejdę do pokoju i trzymam go za rękę, uspokaja się i zasypia.

Jesteś pewna że nic sobie nie zrobi?

Ja mam nieco odmienne zdanie. Pomijając to, ze nie masz zielonego pojęcia co czuje wtedy dziecko, a na pewno nie czuje się fajnie kiedy matka go zostawia. Bo dla dziecka jeśli mamy nie ma w pobliżu to tak jakby jej wcale nie było, tym bardziej jak zostawia go w trudnych chwilach takich jak zasypianie. Nie wytłumaczysz takiemu małemu dziecku, że jesteś za ścianą i przyjdziesz jak tylko zegarek wystuka określoną porę. A w tym czasie, może sobie płakać, nawet się udusić z płaczu..
Pisałaś że nie są to tortury. Może rzeczywiście fizycznie nie widać żadnych śladów tortur, ale na psychice się to odbija. Ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal prawda??

Czemu niektórym osobom tak ciężko chodź trochę sobie wyobrazić co czuje dziecko.. Czy pierwotne instynkty naprawdę opuściły nas do reszty? Pozostały tylko metody "specjalistów"?