Utrudnia, do tego stopnia że mało wychodze z domu. Na codzień nie mysle o tym, łapią mnie okresy kiedy moje myśli krąża tylko wokól mojej choroby, wtedy psychicznie czuje sie do dupy.

ja tez mam tak madelka..moze nie, ze od razu nie wychodzę z domu, ale nie moge sobie czasme pozowlic na calkowitą swobodę i staram się to tuszować. dyskomfort psychiczny. I najgorzej ze w okresie ciązy i karmienia nie mogę tego leczyc, wiec stan sie pogarsza :(

Moja historia choroby to gruby skoroszyt i ze 20 pobytów w szpitalu. Na chwilę obecną czuję się dobrze, więc nie myślę o tym.

Przyzwyczaiłam się już kilka lat temu ;)

Jestem z tym pogodzona, przyjmowanie tabletek juz jest na porzadku dziennym.

Ale utrudnia mi to zycie, bo jak mam skoki lub spadki hormonow to jest strasznie... czuje sie wtedy fatalnie i fizycznie i psychicznie, nie chce mi sie zyc, ani nic robic, mam nerwy, krzycze na wszystkich, w zaleznosci od poziomu hormonow - chudne, grubne... Czuje sie zle. :(

całe szczęście nie:)